I tak zna­leź­li­śmy się, każdy pozo­sta­wiony samemu sobie, w pustce odczu­wa­nia wła­snego życia. Może się wyda­wać, że celem okrętu jest żeglo­wa­nie, ale w isto­cie jego celem nie jest żeglo­wa­nie, tylko zawi­nię­cie do portu. My żeglu­jemy, nie mając poję­cia o tym, do jakiego portu powin­ni­śmy zawi­nąć. Odtwa­rzamy w ten spo­sób, w jej bole­snej odmia­nie, awan­tur­ni­czą for­mułę argo­nau­tów: życie nie jest konieczne, konieczne jest żeglowanie.